دختران در اندرونی استان خود بمانند

 نقدي بر بومي گزيني  دانشجویان دختر

مجموعه‌ كنش‌هاي دولت نهم تنها مبين اين نكته است كه اين دولت و حاميان‌اش تنها‌ برنامه‌ها، طرح‌ها و اقداماتي را به اجرا و آزمايش مي‌گذارند كه يك ويژگي حتما مشترك دارند؛ و آن ويژگي«محيرالعقول»بودن آن‌هاست. به معناي كلمه‌ي ساده‌ و آشناي محيرالعقول دقت كنيد؛ يعني اقدام يا عمل يا كلامي كه مجموعه‌ي عقل‌ها را به تحير وا بدارد.از تغيير ندادن ساعت گرفته تا ابراز آمادگي براي ورود زنان به ورزشگاه‌ها،يا طراحي لايحه براي قانوني‌كردن چندهمسري و در ضمن‌همان چند همسر شدن زنان، بستن ماليات به مهريه كه زنان خيلي هم هوس اين‌را نكنند كه به خاطر شرايط مالي ازدواج كنند.اين نكته را از آن‌رو يادآور مي‌شوم كه بدانيد اگر دولت نهم از ورود زنان به ورزشگاه‌ها حمايت مي‌كند تنها به يك دليل است آ‌ن‌هم‌آخر محيرالعقول بودن اين اقدام از سوي دولتي ارزشي و اصول‌گرا و....مي‌باشد.

از جمله محيرالعقولترين و تازه‌ترين اقدامات اين گروه از حاكمان ما،اقدام به اقدامي نامبارك  دور از عدالت و غير قانوني به نام بومي‌گزيني دانشجويان به ويژه دانش جويان دختر بود.
مطمئنا هيچ كس منكر طرح‌ها و برنامه‌هايي در راستاي عبور از سانتراليسم،  تمركز زدايي و حركت به سمت چند قطبي شدن در مراکز توسعه و در نهايت توسعه‌ي متوازن نيست.اما صحبت آن‌جا است كه ااين اتفاقات معمولا بدون هیچ کدام از پیش شرط های لازم برای چنین اقداماتی انجام می گیرد.اگر دولت یا مجلسیان بنا را بر این دارند که تجمع دانشجویان نخبه تنها در یکی دو کلان شهر و به ویژه در تهران نباشد قاعدتا می بایست که در شهرهای کوچک و حداقل در مراکز استان ها دانش‌گاه‌هایی با امکاناتی آموزشی علمی و.. بسیار فراتر ازتهران تاسیس نمایند تا دانشجویان آن دانش‌گاه را به عنوان یکی از گزینه های خود و به عنوان اولویتی از اولویت های انتخابی خود بر گزییند.ضمن آن که باید در نظر داشت حتا در صورت  تحقق چنین امري  بخش اعظمی از اعتبار و ارزش علمی یک موسسه دانش‌گاهی و علمی به تاریخچه و سابقه ی آن برمی گردد. که نباید انتظار داشت به صرف اندک زمانی از راه اندازی چنین دانش‌گاهی دانشجویان چنین گزینه ای را مثلا بر دانشگاهی چون شریف در علوم  فنی و مهندسي، یا دانشگاهی چون علامه طباطبایی و تهران در علوم انسانی ترجیح دهند .

از سوی دیگر صرف تاسیس یک موسسه کاملا پیشرفته و با امکانات نمی‌تواند کافی باشد زیرا به فرض چنین تاسیسی آیا شهر مذکور به اندازه ی شهر تهران دارای دیگر امکانات فرهنگی علمی آموزشی یا پژوهشی و از همه مهم‌تر رفاهي هست؟ که قطعا نیست.

و در غیر این صورت همان طور که همه ی کارشناسان باور دارند چنین طرح هایی تنها به تعمیق نابرابری هایی که هم اکنون در کشور جدای از عرصه های اقتصادی و سیاسی در عرصه های علمی نیز وجود دارد مي‌انجامد.در واقع نخبگان استان های دیگر به تدریج از تحصیل در دانش‌گاه های معتبر و دارای امکانات مناسب آموزشی کشور محروم می مانند و در طول زمان اين محرومیت شمولي  عام‌تر می‌یابد که؛ دیگر اساتید و کارکنان و  اعضاي هیت علمی  اين دانش‌گاه‌ها هم که در همان دانشگاه های استانی به کار مشغول مي‌شوند، خود نیز ازمیان کسانی خواهند بود که اکثریت شان در دانش‌گاهی معتبر درس نخوانده و تجربه نیاندوخته‌اند و این امر به عمق بي عدالتي در درازنای زمان خواهد انجامید

اما قسمت دوم ماجرا به این قضیه بر می گردد که مجلسیان نه تنها خود را نماینده ی مردم نمی دانند تا وظیفه ی خود بدانند خواسته های مردم را به مرحله ی اجرا برسانند بلکه متاسفانه به جای وکیل مردم خود را قیم آن ها در نظر می گیرند و هر تصمیمی را خود لازم بدانند برای مردم می گیرند و مردم هم چون صغیران یا محجوران باید از تصمیم ولی  و قیم خود  اطاعت نموده و از این همه دلسوزی قیمان خود شاکر و ممنون هم باشند که به فکر تعالی آن ها هستند

از سوی دیگر بخش شرم آور ماجرا در این جاست که از دید نمایندگان مجلس و دیگر متولیان امر این اعتقاد در مورد زنان که آن ها نیاز به تولی و سرپرستی عقلی و فکری از سوی مردان را دارندُظاهرا اعتقادی درست است. زيرا در مواردي كه به زنان مربوط مي‌شود ابتدا تصمیم را عملی می کنند و بعد به اطلاع عموم می رسانند همانند همان مردانی که در قدیم ممکن بود در یک مجلس کاملا مردانه تصمیم به این بگیرند که دخترشان را به عقد فلان مرد در بیاورند و شب که به خانه بر می گشتند به دخترشان می گفتند تو از فردا زن فلانی هستی خودت را آماده کن.

به اعتقاد من تصمیم به بومی گزینی دختران نه به خاطر دلایل مذکور و ادعایی بلکه تنها به دلیل اینکه اصولا مردهای سنتی بر این باورند که دختر باید در «اندرونی» بماند و اگر هم لازم شد تنها در حد و حدود خانه برای امور واجب خارج شود اگر نه در همان محله و الی آخر.در هر صورت  از دید  مردان اولویت به هرچه نزدیک تر بودن دختر به خانه است. از سوی دیگر از دید مجلسیان و دیگر عواملی که چنین تصمیم را گرفته اند دختران شهرستانی با حضور در دانشگاه های معتبر در کلان شهرها دچار تحول فکری و اعتقادی و تغییر نگرش درافکار و کردار خود شده و فردا که به شهر خود بازگردند نماینده تحولات فکری و اجتماعی در شهرهای خود ميان ديگر زنان جامعه ي خود می شوند بنابراین بهترین راه کار براي جلوگيري از چنين تحولاتي به خيال خام شان همان بیرون نیامدن از همان اندرونی است. حال این اندرونی شهر خودشان یا حداقل استان خودشان هم باشد بالاخره از ديد آقايان از يك جايي جلو ضرر را گرفته اند و همين براي شان  کافی است.

سه سال پیش به نام طرح های امنیت اخلاقی فشار بیش از حدی بر حضور زنان در عرصه های عمومیُ وارد شد كه هنوز ادامه دارد. پارسال طرح سهمیه بندی جنسیتی و امسال بومی گزینی.همه‌ی این اقدامات و طرح ها یک هدف را دنبال می کنند محروم کردن دختران از فرصت های اجتماعی برابر آن هم در دوران صدارت مجلس و دولتی که شعار اصلی‌شان عدالت بود