لبخند بزن پیاده پیمای پیادروهای سکوت/ برای عاطفه نبوی

عاطفه ی عزیز نام ات را در خبرها شنیده ام.از همین خبرها حکمی را که برای تو صادر کرده اند شنیده ام. شنیده ام که محکومی به این که در راهپیمیایی 25 خرداد  شرکت کرده ای. تو من را نمی شناسی. من نیز تو را نمی شناسم. نه به نظرم اشتباه می کنم من و تو همدیگر را خوب می شناسیم. مگر من نبودم که از چهار راه کالج که دیدم جمعیت در پیاده رو ها دارد زیاد می شود لبخند زدم. هنوز راه پیمایی شکل نگرفته بود. اما راه می پیمودیم. سر بر می گرداندیم. سر می چرخاندیم. به یکدیگر لبخند می زدیم. احتمالا تو یکی از همان دخترها بوده ای که به هم لبخند زده ایم. لبخندی نه برای عاطفه از جنس آغاز یک رابطه، یا یک علاقه، لبخندهای آن روز متفاوت بود. لبخند لبخند حمایت بود. یعنی من هم هستم. من با تو هستم. لبخند بزن پیاده پیمای پیادروهای سکوت. لبخند زدیم. راه رفتیم. به انقلاب نرسیده بودیم خیابان پر شد. دقیقا از 4راه ولی عصر پیاده رو جا نداشت. به خیابان آمدیم.

ما همدیگر می شناسیم. تو یکی از همین مردمان ساده و صبوری بودی که در کنار هم،  شعاع دست های مان را رو به آفتاب و روشنی بلند کرده بودیم. آره حتما تو بودی که با دست های ات برای هلی کوپتر های نیروی انتظامی دست تکان می دادی. دست مهربانی. دست اینکه با این که تو آن بالایی و من این پایین اما ما پیاده روهای راه پیما تو راهم دوست داریم. چادر سرت بود یا مانتو؟ روسری ات سبز بود یا قرمز یا سفید؟انگشتان ات را بالا برده بودی  یا دهان ات را به نشانه ی سکوت بسته بودی؟ نه حتما تو هم مرا دیده ای. من تو خوب یکدیگر را می شناسیم.

آن روز همه ی ما مردم شناساترین روزهای عمرمان را با امید آزادی وبرابری  تجربه کردیم. ما یادگرفتیم که می شود ساعت ها راه پیمایی کرد و حتا یک شعار هم سر نداد. ما یکدیگر را با سکوت هایمان می شناختیم. تو همان دختری نبودی که رفتی بالای پل عابر که از طول وعرض و حجم جمعیت دهان ات باز مانده بود؟ من همان پسری نبودم که دست پیر مردی را که نمی توانست از اتوبوس بالا بیاید تا جمعیت را ببیند گرفته بودم؟ راه طولانی بود جمعیت زیاد. من که حاضرم قسم بخورم آن روز 3میلیلون نفر بودیم. سه میلوین نفر که سکوت مان نه از سر رضا بلکه از سر فریاد بود. 

اشتباه  می کنم حتما من را می شناسی. زیرا آن روز من  و تو در یک جشن تولد بزرگ حاضر بودیم. آن روز جشن تولد  انسان بود بر سنگفرش آسفالت خیابانی که مدت ها بود تنها روزمرگی و دعوا و کلافگی پشت ترافیک را به خود دیده بود. یادت هست خیابان هم لبخند می زد. بعد از مدتها به جای لاتسیک ماشین کف پاهای خسته ی من و تو را  که  خودمان را و حقوق مان را و ازادی مان را دوست می داشتیم  و می خواستیم، نوازش می کرد. آن روز جشن تولد عاطفه  و مهربانی و لبخندهای محبت مردم بود که نثار هم می شد. مگر می شود که عاطفه در جشن عاطفه نبوده باشد. من نیز چون تو آن روز پیادرو و پیاده پیمای خیابانی بودم که انتهای اش آزادی بود. به همین خاطر نه تنها مثل عده ای فکر نمی کنم که من نیز مانند تو باید در زندان باشم. بلکه این که ازادم را حق خود می دانم و حق تو نیز می دانم که همین لحظه باید آزاد شوی. زندان جای پاهایی که« کالج» تا «آزادی» را نوردیده است نیست. بیا بیرون پیش ما.

منتشر شده در:کمپین آزادی عاطفه نبوی