روزی به نام" اوباما"

ا۱-مروز در حدود ساعت ۷:۳۰به وقت ایران «باراک اوباما» از پله هایی بالا خواهد رفت که بی شک سعی خواهد کرد ژست بالا رفتن اش حداقل شباهت را به بالا رفتن«دکترمارتین لوترکینگ»در ۲۸ اوت۱۹۶۳ داشته باشد. هر چقدر هم اوباما خود را یک آمریکایی به تمام معنا بداند(که هست و اصولا آمریکا اساس سرزمینی است که پتانسیل اش بر این که هر که شهروند آمریکاست, آمریکایی است نا نهاده شده) و هر چقدر هم یک صدم سیاهان دوره ی لوترکینگ ظلم و نفرت تنها و تنها نسبت به رنگ پوستش احساس نکرده باشد اما خود را میراث دار و تحقق بخشنده ی سخنرانی لوترکینگ خواهد دانست که او رویای لوترکینگ است که گفت من باور دارم فرزندان ما کنار یکدیگر بر یک میز خواهند نشست....

 

 

ا۱-مروز در حدود ساعت ۷:۳۰به وقت ایران «باراک اوباما» از پله هایی بالا خواهد رفت که بی شک سعی خواهد کرد ژست بالا رفتن اش حداقل شباهت را به بالا رفتن«دکترمارتین لوترکینگ»در ۲۸ اوت۱۹۶۳ داشته باشد. هر چقدر هم اوباما خود را یک آمریکایی به تمام معنا بداند(که هست و اصولا آمریکا اساس سرزمینی است که پتانسیل اش بر این که هر که شهروند آمریکاست, آمریکایی است نا نهاده شده) و هر چقدر هم یک صدم سیاهان دوره ی لوترکینگ ظلم و نفرت تنها و تنها نسبت به رنگ پوستش احساس نکرده باشد اما خود را میراث دار و تحقق بخشنده ی سخنرانی لوترکینگ خواهد دانست که او رویای لوترکینگ است که گفت من باور دارم فرزندان ما کنار یکدیگر بر یک میز خواهند نشست.

۲-باراک اوباما بدون تردید از چهره و شخصیتی کاریزماتیک برخواردار است. بدون تردید دوست داشتنی است. بدون تردید از شیوه های جذاب تری در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا استفاده کرد و بدون تردید سخنور خوبی است و تیم مشاوره ی قوی ای دارد. اما این همه ی دلایل شادی بی دلیل و هیجان زایدالوصف همه ی مردم جهان از آلمان و فرانسه گرفته تا ایران و عراق و کنیا و آفریقا نیست. از دید من مردم جهان هر کدام به نوعی از یک مسئله خوشحال اند. اگر مردمی را که امروز در جهان زندگی می کنند در دو دسته ی بزرگ تقسیم بندی نماییم. می توانیم بگوییم همه ی ما یا میراث دار استعمار و ظالمان عالمیم و یا میراث دار ستمدیده گان و استعمار شده گان هستیم. یکی از بنیادی ترین اشکال استثمار و ستم, ستم نژادی  و ستم بر رنگین پوستان در تاریخ بوده است. اکنون همه ی ما اگر میراث دار ستم گری در تاریخ باشیم به این دلیل خوشحالیم که انگار کمی از بار عذاب وجدان ناخودآگاه جمعی مان جبران شده و یکی از کسانی که می تواند نماد ظملومیت تفکر ضد انسانی ما بوده باشد به بالاترین مقام سیاسی جهان دست یافته است. (اگرچه زحمات و رنج های ماندلای همیشه مقاوم بسی دردآور و تر و عینی تر بوده اما می دانید دلیل این خوشحالی زایدالوصف جیست که بر خوشحالی بر رییس جمهور شدن ماندلا هم می چربد؟ دلیل اش همین است که مقام ریاست جمهوری ایلات متحده ی آمریکا به حق و یا ناحق اکنون بالاترین مقام سیاسی دنیاست).اگر هم میراث دار ستم کشی و ستم بری در جهان بوده باشیم که دیگر شادی خود معنایی دیگر دارد جون ما یکی از آن ستمبران هم شکل اوباما هستیم و یا کسانی که در ستمبری شباهت های بسیاری به اوباما و هم نژادان اش احساس می کنیم. نمی توانیم که پنهان کنیم هنوز بسیاری از ما و در بسیاری از جوامع ما انبوه زیادی از انسان ها تحت ستم نژادی, زبانی, قومی, جنسی ,مذهبی و طبقاتی هستند. از این رو خوشحال و شادمانیم که بالاخره یکی از این ستم دیدگان به حقی که روزی رویایی می نمود رسیده است. این نوید دهنده ی امیدی است که ما نیز ممکن است روزی به چنین رویایی دست بیابیم.

۳-اما یک نکته را نباید فراموش کرد. تفاوتی که بین نظام سیاسی آمریکا هست و باعث می شود  انچه که در آمریکا اتفاق بیافتد و در ایران آن چه در آمریکا اتفاق می افتد و در ایران نه این است که در آن شکل از نظام های سیاسی اگر ستم از بدترین و غیر انسانی ترین نوعش مثل تبعیض نپادی ویا حتا برده داری موجود است اما پتانسیلی هم در همان نظام سیاسی نهفته است که می توان بدون هزینه ای بسیار گزاف تر از آن چه شایسته ی هزینه ی اعتراض به آن ستم است اعتراض کرد و ان نظام و ان سیستم و ان شکل از تفکر را به چالش کشید. یک بار دیگر تصویر سخنرانی مارتین لوترکینگ را آن هم در بیش از 60سال پیش تصور کنید آن تعداد از مردم می توانند برای اعتراض به سیستم تبعیض آمیز موجود در همان جامعه اعتراض نمایند. گرد هم بیایند. سخنرانی کنند وشعار دهند و درخواست تغییر بدهند و از «رویا»ی شان بگویند. اما این را مقایسه کنید با تجمع آرام و بی سرو صدای 22خرداد زنان در میدان هفت تیر، یا مقایسه کنید با تجمع کوردها در سنندج در سوم اسفند یا مهاباد وتبریزو شیراز و... در جوامعی همانند ما اصلا مهم نیست که راه های فعالیت های ما چه اندازه مدنی، فرهنگی یا سیاسی است. زیرا حاکمان ما در طول تاریخ با هرگونه اعتراضی به چشم لرزاندن پایه های حکومت خویش نگریسته اند و از این رو ساده ترین و مسالمت امیز ترین فعالیت های مدنی ما را به خشونت می کشانند. مهم این است که در جوامعی شبیه ما برای فعالیت مدنی باید هزینه ی کیفری بپردازیم. مسئله ای که در کمتر جامعه ای دیده می شود. از همین روست که در کشور ما فعالیت های مدنی طولانی مدت و با شکل مدنی و آرام و صلح طلب کمتر شکل می گیرد چون با اولین قدم هر گروه وفرد در راه فعالیت مدنی حاکمیت به شدت زایدالوصفی برخورد خشن سیاسی با ان می نماید و برای ان گروه دوراه باقی می ماند یا دست از فعالیت و خواسته های اش بکشد یا هر بار سعی در ترفندهای بی نتیجه ای بنماید و یا او نیز کم کم سویه ی فعالیت های اش کم کم رنگ تندتر و خشن تری می یابد.

۴-به هر حال بر می گردم به قضیه ی اوباما و احساس می کنم مهم نیست که اوباما چقدر در سیاست های اعلام شده به عنوان رییس جمهور موفق می شود و چه اندازه، چهره ی سیاسی جهان تغییر می کند که او هم انسان است وسیاست مدار و ممکن است همانند هر سیاست مداری اشتباه کند و حتا زا عهده ی سیاست های اعلام شده از سوی خودش نیز برنیاید. اما مهم این است که یک سیاه پوست ویک ستم دیده ی دیروز به قدرت رسیده و او هم حق اشتباه دارد.مهم این است که امروز یکی از تاریخی ترین مراسم تحلیف های ریاست جمهوری جهان و آمریکا انجام می گیرد و این هیچ دلیلی ندارد جز حضور کسی به نام«باراک اوباما». امروز را روز «اوباما»بنامیم و به یاد داشته باشیم رویاهای ما تحقق پذیرند.

۵-«من رویایی دارم»