هم زمان با تلاش برای جلو گیری از اجرای حکم سکینه محمدی،کمپین جهانی لغو مجازات سنگسار تشکیل بدهیم

سنگسار منتقمانه ترین شکل مجازاتی است که به عهده ی اعضای جامعه نهاده می شود. تا در کارناوالی به ظاهر برای تادب و تنبه دیگر افراد جامعه،  در نظر گرفته شده است، فردی را که از قوانینی که امید و آمال های مالکیت مرد را مورد هجوم قرار داده است، به مجازات برسد.  اما حقیقت آن است که این نوع مجازات از سنگین ترین مجازات های  مردسالاری است   برای تخطی از قوانین سفت و سخت لذت جویانه ی شخصی مردها در نظر گرفته شده است.

اگر مجازات هایی چون قصاص را به بهانه ی کینه ی شخصی و شاکی خصوصی و  آرامش دل داغ دیده گان چنین با خشونت تمام اجرا می کنند. اجرای خشونت آمیز ترین مجازات ممکن در حق یک انسان، یعنی سنگ پرانی به یک انسان تا زمانی که جان می سپارد در دنیای امروز چه معنایی دارد.  

باید پذیرفت که انسان قبل از مدرن در کارناوال های بسیار خشونت آمیز تری از این برای لذت بردن از روحیه ی توحش  و ریختن خون و انرژی گرفتن از خون ریخته شده شرکت داشته است. نگاهی به مقدمه ی کتاب « مراقبت و تنبیه» میشل فوکو ما را بیشتر با اشکال مجازات در دنیای غرب در چیزی حدود چندقرن پیش  آشنا می کند. اما آن چه روشن است این است که جهان غرب  توانسته از آن اشکال خشن مجازات که تنها می تواند رویه های تنبیهی را دنبال کند، به مجازات های غیر خشن تر و رویه هایی از مجازات که  مبانی "ترمیمی" را بیشتر دنبال می کند برسد.

به گمانم زیاد لازم نیست در مورد غیرقابل قبول بودن اجرای مجازاتی به نام سنگسار در جهان امروز و حتا کشورهای اسلامی سخن بگوییم. آن چه در این لحظه به گمانم باید برای ما اهمیت حیاتی داشته باشد، در وحله ی اول جلو گیری از اجرای حکم سنگسار زنی است در تبریز که ظاهرا قرار است حکم سنگسارش اجرا شود.

 سکینه محمدی ظاهرا در دادگاه به اجرای حکم سنگسار محکوم شده است و به زودی قرار است حکم وی اجرا گردد. این درحالی است که با توجه به سیر پرونده، وی در دادگاه بدوی به حکم تعزیری شلاق محکوم شده است و حکم نیز اجرا شده است. اما با اعتراض دادستان  در حالی که وی از رابطه اش اظهار ندامت کرده و درخواست عفو داده است و در دادگاه بدوی نیز این اتهام به اثبات نرسیده است.

در وحله ی دوم هم به نظرم باید یک کمپین جهانی علیه اجرای مجازات سنگسار تشکیل بدهیم و برای این کار باید تمامی جنبش های فعال زنان و  سازمان های مدافع حقوق بشر را بسیج کرد. پیشنهاد من این است که همان طور که جنبش زنان ایران برای هشت مارس امسال به فکر حمایت دیگر جنبش های زنان از جنبش برابری خواهی زنان افتادند، اکنون همان طرح را به صورت مداوم و تا لغو اجرای مجازات سنگسار ادامه دهند. برای این کار حتا می توان از شخصیت های سیاسی فعال زنان در دنیا نیز بهره گرفت. نمایندگان زن اتحادیه ی اروپا و به طور کل پارلمانتارهای زن، وزرا و دیگر شخصیت های سیاسی و یا فعال حقوق بشر در اروپا و آمریکا نیز می توانند گزینه های مناسبی باشند. تا در کنار کارزار مبارزه با زیرپانهادن سیستماتیک حقوق بشر در ایران تاکید ویژه ای روی لغو مجازات سنگسار داشته باشیم.

چرا برای اعتصاب غذای زندانیان سیاسی و اعدام و دیگر مجازات ها کمپین های پرشور و با تبلیغات جهانی تشکیل می دهیم. اما نباید برای جلوگیری از اجرای مجازات اعدام آن هم به شیوه ی سنگسار کمپین تشکیل ندهیم و تمام رسانه های جهان و سازمان های مدافع حقوق بشر را بسیج نکنیم. فعالان ایرانی جنبش زنان در اروپا اکنون می توانند این گزینه را به عنوان اصلی ترین گزینه ی فعالیت  خود تعریف کنند. باید تا لغو اجرای مجازات سنگسار سکینه محمدی و به طور کلی لغو اجرای مجازات سنگسار حتا یک لحظه هم از پای ننشینیم. 

این پیشنهادات خام است و دوستان می توانند پیشنهاد های دیگری نیز اگر دارند بیافزایند.