پوتين ساق بلند چرمى قهوه اى شكلاتى به پا دارد. جوراب شلوارى بنفش و پيراهنى سبز پر رنگ، كيفى چرمي و همچنان قهوه اى با كنتراست زرشكي شده از رنگ خود چرم و با سگك هاى فلزي كه كله ى خندان خورشيدى لب قرمز بر پهناى آن منقَش شده .
دست هايش بلند و كشيده است و چانه اش نيز. اين كشيدگى را امتداد موهاى بلُند و بلندش هم چون خطي موازى و رقصان همراهى مى كند. خنده هايش، مثل موج موهايش، با هر توقف و حركت دوباره ى مترو، رقص موزوني به خطوط منحنى صورتش مى دهد. چشم هايش عمق و روشني يك ظرف عسل كوچك را در خود دارد و لب هايش به بزرگ و كوچك كردن واژه ها و حروف مشغول است. قبل از اينكه پياده شود سمت كلمات و خنده ها و تعجب ها و ابرودرهم كشيدن ها و دوباره گشودن ابروها و زاويه ى چشم هاش بالا و پايين مى شود و چهار انگشتش را به لبش نزديك مى كند و مي بوسد. لبخندش بر لبانش از دو سو كشيده مى شود و عطرى مهربان را به مترو و همه ى آنهايي كه حواسشان به او نيست و او نيز حواسش به كل اين دنيا نيست، مى بخشد. لبخند هميشه آشنا ترين نشانه ى بخشش و بخشايش است.
دهنى كوچك گوشي موبايلش را مي بوسد. خدا حافظي مى كند و با چشم هاى خندان و موج منحنى صورتش رو به بالا رو به سقف مترو نگاه مى كند و نگاهش از سقف مترو از سقف بتوني ايستگاه و از آسفالت خيابان حتما گذشته است كه من انعكاس آفتاب را در چشمانش مى بينم.
گوشى را در كيف چرمى و قهوه اى اش مى گذارد. دست راستش را از زير كيفش و گوشه انتهايى پيراهن سبزش، برگوشه اى از رانش زير آن جوراب بنفش مى كشد و به سمت بالاتر حركت مى كند كيف را بغل مى كند و با دست چپش مچ دست راست خودش را با لبخندى بر لب نوازش مى كند. ناگهان همه چيز مى ايستد و او حركت مى كند و بلند مى شود. از قطار پياده مى شود.
دست هايش بلند و كشيده است و چانه اش نيز. اين كشيدگى را امتداد موهاى بلُند و بلندش هم چون خطي موازى و رقصان همراهى مى كند. خنده هايش، مثل موج موهايش، با هر توقف و حركت دوباره ى مترو، رقص موزوني به خطوط منحنى صورتش مى دهد. چشم هايش عمق و روشني يك ظرف عسل كوچك را در خود دارد و لب هايش به بزرگ و كوچك كردن واژه ها و حروف مشغول است. قبل از اينكه پياده شود سمت كلمات و خنده ها و تعجب ها و ابرودرهم كشيدن ها و دوباره گشودن ابروها و زاويه ى چشم هاش بالا و پايين مى شود و چهار انگشتش را به لبش نزديك مى كند و مي بوسد. لبخندش بر لبانش از دو سو كشيده مى شود و عطرى مهربان را به مترو و همه ى آنهايي كه حواسشان به او نيست و او نيز حواسش به كل اين دنيا نيست، مى بخشد. لبخند هميشه آشنا ترين نشانه ى بخشش و بخشايش است.
دهنى كوچك گوشي موبايلش را مي بوسد. خدا حافظي مى كند و با چشم هاى خندان و موج منحنى صورتش رو به بالا رو به سقف مترو نگاه مى كند و نگاهش از سقف مترو از سقف بتوني ايستگاه و از آسفالت خيابان حتما گذشته است كه من انعكاس آفتاب را در چشمانش مى بينم.
گوشى را در كيف چرمى و قهوه اى اش مى گذارد. دست راستش را از زير كيفش و گوشه انتهايى پيراهن سبزش، برگوشه اى از رانش زير آن جوراب بنفش مى كشد و به سمت بالاتر حركت مى كند كيف را بغل مى كند و با دست چپش مچ دست راست خودش را با لبخندى بر لب نوازش مى كند. ناگهان همه چيز مى ايستد و او حركت مى كند و بلند مى شود. از قطار پياده مى شود.
---
من در حالى كه دارم اين اتفاق ساده ى عاشقانه را توصيف و مكتوب مى كنم، اين حقيقت ساده را نيز مى دانم و مى خواهم افشا كنم كه؛ ميان تمام مسافران قطارها،ميان تمامى كاركنان شيفت شب، ميان منتظران يك صف ادارى، در جمعيت تظاهرات چى هاى يك تجمع سياسى، در يك استاديوم ورزشى، ميان خيابان گردهاى. آخر شب آخرتعطيلات هفته، در تمامى جمعيت هاى انسانى، يكى هست كه عاشق است بقيه. فقط جمعيت هستند.
شين-شين
برلین. متروی خط ۹۲۷ آگوست ۲۰۱۲
پى نوشت: عكاس عكس خودم هستم اما ربطي به اين نوشته ندارد. عكس مربوط به چند ماه پيش است و متن مربوط به همين لحظه ى آپلود عكس و متن است.
من در حالى كه دارم اين اتفاق ساده ى عاشقانه را توصيف و مكتوب مى كنم، اين حقيقت ساده را نيز مى دانم و مى خواهم افشا كنم كه؛ ميان تمام مسافران قطارها،ميان تمامى كاركنان شيفت شب، ميان منتظران يك صف ادارى، در جمعيت تظاهرات چى هاى يك تجمع سياسى، در يك استاديوم ورزشى، ميان خيابان گردهاى. آخر شب آخرتعطيلات هفته، در تمامى جمعيت هاى انسانى، يكى هست كه عاشق است بقيه. فقط جمعيت هستند.
شين-شين
برلین. متروی خط ۹۲۷ آگوست ۲۰۱۲
پى نوشت: عكاس عكس خودم هستم اما ربطي به اين نوشته ندارد. عكس مربوط به چند ماه پيش است و متن مربوط به همين لحظه ى آپلود عكس و متن است.
تماس با من
خوراک مطالب
فیس بوک من
0 comments:
ارسال یک نظر